رواية حنين الفصل الأول
:انا اسف بجد اوعدك انى هعوضك على كل الى فات ده بس متعيطيش..ماشى
شددت فى احتضانه وهى بتعيط مش مصدقه ان هو حاضنها وان ده نفسه احمد احمد الى مكنش موجود الفتره الى فاتت دى كلها كانه مان مسافر ورجع تانى ليها
:بس خلاص متعيطيش
بعدها ومسحلها دموعها
:معقوله انا طلعت ندل كده
حنين وهى بتمسح دموعها بضهر ايديها زى الاطفال
حنين:اه وواطى
احمد بصدم#مه:كمان
حنين بزعل:امم
ضحك على طفولتها:ههه طب خلاص حقك عليا وادى راسك اهى تانى ابوسها
وباسها من جبينها
حنين وهى مربعه ايديها:مش كفايه
احم:اها طب يا ستى ولا تزعلى
قرب وباسها من خدها كده كفايه
حنين:امم..لا
ضحك وبا@سها من خدها التانى
احمد:كده مرضى يا عم
حنين بغرور:افكر
احمد:لا مبدهاش بقى
حنين:ايه
قرب منها وطبع قب*له حنونه على شفتي*ها
وابتعد عنها بعد عدة دقائق لحاجتها للهواء
قرب على ودنها وهمس: وحشتينى
ارتج@فت حنين من نبرته الحانيه
وقبل ان تنطق بكلمه حملها واتجه بها للسرير
ووضعها عليه برقه ومال عليها يقب*لها فى جميع وجهها ثم شفتي*ها
و سكتت شهرذاد
_____________
هنا: فى ايه ماما مالك منمتيش ليه
الام:مش عارفه قل@قانه اوى
هنا:من ايه
:حنين مش طالعلها صوت
هنا:يكونش احمد قتلها ههه
الام:اخس عليكى فال الله ولا فالك
هنا:ايه بهزر معاكى متقلقيش خير إن شاء الله بس صحيح مفيش صوت خالص مش العادى بتاعهم ده صوت احمد اخويا ساعات بيبقى هيهد البيت
الام:لا انتى قلقتينى اكتر اما اطلع اشوف البت
هنا:استنى بس
________________
:ايه مالك يا عم سرحان فى ايه
:فى واحده
:اهااا واسمها ايه بقى
:هى مين
:الواحده الى بتفكر فيها
:هو بإرتباك واحدة مين انا قلت واحده شكلك بيتهيألك
هى بعصبيه:حسن بقولك ايه انا سمعى سته على سته يا اخويا قولى هى مين اخلص
حسن بخوف: ههه ايه يا مريم يا حبيبتي براحه هحكيلك متقفشيش بس
مريم:ايوه كده اتظبط... هى مين بقاا
__________________
:احمد
:امممم
حنين:احمد الباب بيخبط
احمد:سيبيه يخبط
حنين:بقولك الباب بيخبط
احمد:حاضر حاضر قايم اهو
يا ترى مين الساعه دى
فتح الباب
احمد:ماما خير فى حاجه هنا كويسه
الام:اه يا حبيبي متقلقش كله تمام بس انا عايزه اتكلم معاك
احمد:طب ادخلى تعالى
الام:هى حنين فين
احمد:حنين جوه فى الاوضه
الام:اوعى يا احمد تكون مديت ايدك عليها
احمد:لا طبعا يا ست الكل انتى تعرفى عنى كده برضه
ده انا ابنك ومربيانى على ايدك
الام:تسلم يا حبيبي طمنتنى انا مش عايزاك تزعل منها دى مراتك برضه وبصراحه هى ملهاش ذنب ده انا قلتلها تلبس الفستان عشان تغيظك
احمد:لا والله بقى كده يا ست الكل
الام:متزعلش هى ملهاش ذن@ب زى مهى ماهاش ذنب لمعاملتك دى علطول فى الشغل وناسيها الست مبتجيش بالاهمال بتدبل بتيجى بالحنيه والاهتمام
احمد:انا عارف يا ماما هى حكتلى بس انتى عارفه انى الفتره ال فاتت كنت مضغوط فى الشغل وباجى على نفسي وبطحن نفسي فى الشغل عشانكم وعشانها
طبطبت على كتفه: انا عارفه يا حبيبي ومقدره بس ابقى شوفها من ضمن يومك ولو بكلمه الدنيا هتمشى هى طيبه وبتحبك
احمد:حاضر يا ست الكل فى عنيا متتوصاش انتى عارفه
الام:ربنا يهديكم لبعض يا حبيبي فوتك بعافيه بقى
احمد:لا راحه فين انتى بايته معايا النهارده دى خطوه عزيزه
الام:اه يا ولا يا بكاش انت يلا انا نازله احنا داخلين على وش الفجر اما الحق انا م شويه يلا تصبح على خير
احمد:هو محمد لسه مجاش ولا ايه
الام:لا جه من شويه استنيته لما جه اطمنت عليه هو والعيال
حنين:ربنا يحفظك لينا يا ستى الكل وباس دماغها
الام:يلا تصبح على خير
احمد:وانتى من اهله
وصلها للباب ونزلت قفل الباب وهو بيتوعد لحنين على الخطه الى عملوها
حنين:مين يا احمد
احمد:لا دى ماما بس كا..ايه ده
حنين:ايه ي
احمد:انتى كنتى هتطلعى كده
حنين:كده ازاى يعنى
احمد:بالى انتى لبساه ده
كانت لابسه بيجامه هوت شورت قصير وقميص كط وعليه روب مفتوح
حنين:طب فيها ايه مش قلت ماما
احمد:ايوه وافرض متطلعيش قدام حد كده تانى سامعه
حنين:دى ماما على فكره ماما ها
احمد:ولو برضه يلا قدامى
حنين كانت مبسوطه أنه رجع يغير عليها
دخلوا الاوضه ووهى راحت علقت الروب وكانت رايحه نحية السرير
احمد:قولتيلى انتى الى قررتى تلبسي الفستان صح
بصتله بإرتباك وهى بتبلع ريقها
حنين:اه اصل ملبستوش من زمان ومركون وكده
احمد:اااه و..ماما بقى الى فكرتك بيه
اتصدمت وبصتله...
حنين بصتله بصدم#مه وهى بتبلع ريقها بصعوبه
حنين بغباء: ها بتقول ايه يا حبيبي
احمد وهو بيمس@كها من لياقتها:اظن انتى سمعتينى كويس... يعنى دى بقى خطه كنتم طابخينها سوى صح
حنين:لا ابدا مين الى قالك كده انا لبسته بس عشان خساره ارميه والله
احمد:امم..تمام
سابها وراح اخده من على الكرسي وفرده قدامها
احمد:و عشان بقى خساره يترمى مش هنرميه
بس هنعمل تعديل بسيط
حنين خاف@ت شويه: ايه هو
احمد وهو بيقط@عه من النص: هنعمل كده
