رواية حنين الفصل الأول
ضحكت وجت تبو*سه على خده التانى لف وشه نحيتها
اتصدمت حنين من فعلته ثم ق@بلها قب@له عميقه مليئة بإشتياق شديد فصل ال@قبله ونظر لها
ضر@بته على كتفه بغيظ:يا قليل الادب بتضحك عليا
احمد:اه ايدك تقيله..طب ايه مش هآكل
حنين:اه الاكل جاهز تعالى
وكانت هتبعد عنه
احمد:رايحه فين
حنين:هحط الاكل
احمد بخبث:لا انا مش عايز اكل من ده
حنين ببراءة:امال
احمد:عايز اكل تانى تعالى اما اقولك عليه
اتخض@ت لما شالها:بتعمل ايه
احمد:هقولك دلوقتى
حنين بضحك: مش قولتلك قليل الادب
احمد بضحك:ده انا متربتش
______________________
يا ترى قاله ولا لا بس احمد كلمنى عادى اكيد مقالوش
طب مقالوش ليه يا ترى
فضلت هنا تفكر فى تصرف حسن وبعدين غلبها النوم
______________________
:طب انت ليه مقلتلوش وخبيت عليه
حسن:هو اصلا جاى بيسالنى بطريقة شك شويه والشك جاى من نحيتى انا وبصراحه كده انا الى رايح برجلى
مريم:طب ايه المشكله كنت قوله قلقت لما شوفتها بتعيط وروحتلها اكيد مش هيفتكرك انت السبب يعنى
حسن: عايزه الصراحه فعلا قلقت بس مش عارف ايه السبب بس بما انها حاولت تخبى يبقى حاجه تخصها اوى
مريم:طب سبنا من الكلام ده انا حسيت انى فى متاهه مش الموضوع خلص خلاص وبما ان حاجه تخصها يبقى مش هتقول الحقيقه وهتخبى ده الطبيعى بتاعنا
حسن:على رأيك
مريم:المهم انت مش هتتلحلح بقى وتفرحنى بيك
حسن:انا فى ايه ولا ايه مش اشوف الشغل المتلتل الى على راسى الاول
مريم:طب ايه المشكله الشغل ميمنعش على فكره
حسن:ربك يسهلها..جوزك مكلمكيش
مريم:لا كلمنى الصبح
حسن:طب مقالش راجع امتى
مريم:لا لسه بتسال ليه زهقت منى يا حسن بيه
حسن:لا يا حبيبتي ازهق منك انتى وانا ليا مين غيرك
مريم:اه يا اخويا بكره تتجوز ويبقالك غيرى وتتجوز
حسن:لا انتى الاصل يا مريومه متقلقيش
مريم:ربنا يخليك ليا يا حبيبي
حسن وهو بيبوس راسها:ويخليكى ليا
___________________
:احمد
احمد:ايه يا حبيبتي
كنت عايزه اتكلم معاك فى موضوع
احمد:ايه قولي سامعك
حنين وهى بتفرك فى ايديها:بصراحه.. الموضوع بخصوص الخلفه
احمد ات@ضايق شويه وبص لحنين ورجع شال عينه من عليها ومتكلمش
حنين:انت مش شايف انه كفايه كده
احمد:ايه الى كفايه يا حنين
حنين:الوقت الى خدناه احنا اهو بقالنا سنه مع بعض انت واخد بالك
احمد:طب وايه المشكله يا حنين دى سنه احنا معجزناش يعنى.
حنين:ايوه بس انا مش قادره انا عايزه اخلف بجد عايزه ابقى أم سامعنى
احمد:طب ممكن نأجل الكلام فى الوضوع ده شويه
حنين:لا يا احمد انا اجلته كتير اوى قولى انت مكنتش بتقرب منى عشان كده، عشان كده كنت بتتحاهلنى
احمد:ايه الى بتقوليه ده فهمتى كده ازاى قوليلى
حنين:امال ايه عشان حالتنا الماديه مالها حالتنا الماديه انت بتشتغل ومرتبك كويس وانا خلاص جواب تعينى خلاص هيطلع وهشتغل انا كمان ومش هنخليه يحتاج حاجه وبدأنا نستقر نفسيا قولى فى ايه تانى ولا هى الحاله الماديه بقت الشماعه الى بنعلق عليها كل حاجه كل واحد وربنا كاتبله رزقه محدش بياخد رزق حد
خلصت وبصتله مستنيه رده
احمد:
احمد: حاضر هفكر فى الموضوع ده أجلى شويه
حنين: هفضل أجله لعند امتى يا احمد
احمد بضيق: حنين بالله عليكى انا فيا الى مكفينى متزوديهاش عليا ارجوكى قلتلك اجلي الموضوع شويه وهفكر فيه خلاص خلصنا... كفايه زن عليا بقى
شال الابتوب وسابها وراح يقعد فى البلاكونه
حنين بصتله بحزن وسكتت والدموع فى عينيها:
واضح ان حالنا هيفضل كده ومش هنتغير للأحسن واضح انى اتأملت على الفاضى
لفت ضهرها ليه وحاولت تنام بس مقدرتش من كتر التفكير احمد كان بيشتغل وبيبص عليها من وقت للتانى
قامت واخدت مخده صغيره وغطا وكانت خارجه من الاوضه احمد شافها وقام راحلها
احمد: ايه رايحه فين كده
حنين مردتش عليه وكملت الى بتعمله
احمد:حنين انا بكلمك
سابته وراحت فتحت الباب عشان تخرج راح نحيتها ومسك ايديها: انا مش بكلمك..رايحه فين كده وواخده مخده ليه هتنامى بره معقول
حنين:اه هنام فى الاوضه التانيه عايز حاجه
احمد بصلها بضيق:وليه ان شاء الله اوضه تانيه هأكلك ولا حاجه
حنين بدموع: لا عشان مزودهاش على حضرتك واضايقك اكتر من كده بكلامى
احمد اخد نفس بقلة حيله ومسك ايديها الاتنين
احمد وهو بيحاول يهدى:انتى عارفه انى كنت متعصب وطبيعى اقول كلام مقصدوش صح
حنين:لا تقصده على فكره وبتقوله من قلبك انت مش عايز تخلف منى صح عشان كده بتضايق من الموضوع ده
احمد نفخ بضيق: انتى ليه تفكيرك كده ليه بتقولى كلام من دماغك ومبتفكريش فيه عايز افهم..يا حبيبتي انا قلتلك اجليه شويه على لما الامور تظبط صدقينى
حنين كانت بتسمعه وهى ساكته وبتدور على الصدق فى عينيه بس نظراته ليها صادقه وكانت متلخبطه فى مشاعرها: يا ترى ده قصده فعلا، والامور دى هتظبط امتى بقى
احمد: اصبرى بس بعد المشروع الى بعمله ده هخلصه واخد العموله بتاعتى واطلبى الى انتى عايزاه
